‘Als iemand al wandelend wenst vooruit te gaan, brengt hij zich in evenwicht op één voet, brengt zich in een voorwaartse onevenwichtspositie, lost vervolgens de dynamica van dat verstoorde evenwicht op door met zijn andere voet vooruit te gaan en die op de grond te zetten, om uiteindelijk opnieuw het evenwicht gedeeltelijk te herstellen in een andere positie dan de voorgaande. Aan hem dan de keuze om die oefening te herhalen of liever zijn evenwicht te behouden. Hij zal dus zelf kiezen of hij zal blijven stilstaan of vooruitgaan.’
En er kan aan worden toegevoegd dat sommigen zonder meer opteren voor de val…
Zij die daarvoor kiezen, voor het ongeluk en het toeval, prikkelen het evenwicht opzettelijk met een heel systeem en gaan de burleske en dramatische toer op, die de maatschappij ondermijnt en ons eraan herinnert dat we gewone stervelingen zijn.
Anderen gaan daarentegen tot het uiterste evenwichtspunt, tot de grens van de voorzienbaarheid, controle en bescherming. Als dat tot het uiterste wordt gedreven, treedt de keerzijde van een identieke doelstelling op: de belachelijke en ijdele inschatting om aan de dood te ontsnappen, hier nog met de vinger gewezen.
De volmaakte kunst van de performance ligt uiteraard om de hoek. Of het beeld nu stilstaat of in beweging is, of de installatie nu beweegt of immobiel is, de voorgestelde werken steken de draak met het levende, voorkomen de slag, en geven er een terug die, ditmaal symbolisch, tegelijk getuigt van de kwetsbaarheid van het beeld en zijn animerende kracht, van zijn vermogen om de gedachte in gang te zetten, door het gevaar of de lichaamscontrole op te roepen.
Dat hij die nooit afgegaan is, de eerste bananenschil laat vallen…
(Anne-Françoise Lesuisse)
Informatie teksten over de kunstenaars van de tentoonstelling « HET EVENWICHT EN HET ONGELUK », hier downloaden.
