Vormt het menselijk lichaam nog de maatstaf van de wereld waarin het evolueert?
Het menselijk lichaam speelt zijn rol hier niet meer in de maatschappij. Het lijkt wel onverenigbaar met zijn omgeving te zijn geworden, en zelfs amnestisch voor de gedragsregels die die onderling verbinden. De lichamen zijn verspreid opgesteld, tegen een muur, een deur, een raam, een pijler … Het lichaam is weer geïsoleerd in zijn eigen wereld. Het gaat niet meer verschijnen als levend in een stedelijke zone, maar het gaat het voorwerp nastreven. Een voorwerp dat we hier of daar zouden hebben geplaatst of neergezet. We kunnen het dus waarnemen in levenloze zin. Maar in een andere zin wordt het daarentegen verstoord in zijn gebruikelijke en mechanische werking. Het hoofd wordt plotseling een drager, een steun. De armen dienen niet meer om het evenwicht te behouden, ze gaan er zelfs tegenin. De voeten en benen proberen het lichaam niet meer te verplaatsen, maar het te stoppen en verhinderen te glijden. Evolueren we nog in een wereld die is opgebouwd en geordend naar ons evenbeeld en onze (lichamelijke) maatstaven? Of wordt onze evolutie begeleid? Is het de ons omringende ruimte die gemaakt is voor - en in functie van - onze bewegingscapaciteiten? Of zouden het onze bewegingen zijn die zouden voortkomen uit onze ruimte van levensontwikkeling?
De plaatsen bieden zich hier aan, als gedwarsboomd in hun primaire functies. Het lichaam verplaatst zich op grond van zijn houding, zijn bewegingsvermogen. Het positioneert zich op vragende wijze in zijn evolutieplaats. Bijgevolg wijken de functies af van het lichaam, alsook van de armen, het bekken en de voeten. De willekeurige functies van het lichaam worden verschoven, verstoord. Dit lichaam wordt geconfronteerd met zijn levens- en evolutieruimte, als om het te ondervragen, en misschien om zichzelf te ondervragen.
(Brice Bourdet)
