Achim Lippoth stond vooral bekend als reclame- en modefotograaf gespecialiseerd in kindermode, maar trekt al erg snel de aandacht van de kunstwereld, dankzij een gewaagd werk, waar de visuele aanpak van het kind zowel de idealisering van de kinder- en jeugdjaren verkent, als de fundamentele dubbelzinnigheid van zijn modellen. Sinds 1995 werkt Achim Lippoth aan het ontwerp en de ontwikkeling van het Kid’s Wear Magazine, en brengt sindsdien visueel boeiend, kleurrijk en perfect afgewerkt werk. De fotograaf slingert tussen de beeldende fotografie en de reportage, is aanhanger van de studio en castings, verwoed reiziger, en wordt bijgestaan door een productief team en performante uitrusting. Lippoth bekijkt onze lieve blonde kopjes met een blik waarin de nostalgie van een verloren wereld een bijzonder wrede en storende visie kruist van ‘het moderne kind’, koning en (al) decadent.
L’Homme machine (2001) documenteert de buitengewone controle en de vlekkeloze discipline door - en op - jonge Chineesjes, die van kindsbeen af worden getraind om eliteturners te worden. Hun door training gevormde lichaam, gefocuste blik, beheersing van de soepelheid en kracht leveren het beeld van een samenleving en haar waarden die letterlijk op de anatomie van de kindertijd worden gedrukt.
In Together (2004) dragen blonde kinderen met blauwe ogen het logo van de fotograaf ‘AL’ op hun smetteloze truitjes zonder mouwen. De ensceneringen van Lippoth zijn gebaseerd op zowel de modevoorschriften, waarbij aandacht wordt besteed aan o.m. de kleur, de houding, het decor en het merk, als op een nazi-esthetiek, zoals uniformiteit, opnames in kikvorsperspectief en groepscompositie, die de serie een verschrikkelijk storende stempel oplegt. Het pure en onschuldige plaatje van de kindertijd komt immers te flirten met weerzinwekkende ideologische waarden.