Sinds 1994 bestaat het werk van Alexandre Perigot hoofdzakelijk uit installaties en video’s, waarbij andere disciplines, zoals muziek en dans, worden betrokken, en de toeschouwer gebracht wordt om zich ervoor op te geven, gezien de vertrouwdheid van de handelingen, situaties, voorwerpen of personages, voorgesteld door de kunstenaar. Perigot werkt er immers aan om de tekenen van het almaar grotere showbizzgehalte van onze samenleving te verdrijven, die voor ons de diverse codes nabootsen, waarmee we ons positioneren in het denkbeeldige. Perigot ontwikkelt een werk dat de processen die dienen ter verheerlijking en vereenzelviging, aan het licht brengt en verijdelt door een ‘desillusie in verhouding tot de illusie’ voor te stellen, door de achterkant van het decor te onthullen. Door de ludieke dimensie heen tonen zijn installaties en video’s de kunstgrepen van een leenidentiteit, de betrekkingen die elk van ons bewaart met de mediavoorstelling en het geïdealiseerde beeld van een als fetisj vereerde alledaagsheid.In dit onderzoek was het duidelijk dat de cinema en de manier waarop zijn codes onze voorstellingen conditioneren, centraal zouden staan. ‘Kill kill chorégraphie‘ (1996) spruit voort uit die reflectie. Voor deze video heeft A. Perigot een twintigtal mensen gevraagd om hun eigen dood voor de camera te spelen. Een gewelddadige dood veroorzaakt door de impact van een kogel. Hun houdingen worden in het algemeen sterk gedramatiseerd en berusten op modellen die wijd worden verspreid door de cinema-industrie. De sobere scène van een gymnastiekzaal, het komische van de herhaling, de effecten van de choreografie, alsook de dichte montage van Perigot benadrukken het spel van de identificatie, de kunstmatigheid van de gedramatiseerde dood en de fictie inherent aan onze projecties.
