Home > Tentoonstelingen > Michel MAZZONI

// MAMAC + CDE // DE ONGECONTROLEERDEN

MAZZONI
© Michel MAZZONI from the series zones, 2007, C-Print 30x40cm on aluminium

Michel MAZZONI

* 1966 à Villerupt.
Travaille à entre Bruxelles et Nancy.
Site personnel : http://www.michelmazzoni.com

 

De aarzelende aanzet tot een verhaal lijkt te stuiten op de doffe, frontale, hardnekkige en letterlijke zijde van wat ons wordt getoond, met name vage stukken grond, vage zielen, plaatsen en mensen die aan hun lot zijn overgelaten, gave en steriele omwallingen, flarden van een stad die elkaar beloeren of zich afschudden, van een natuur die op zoek is naar zichzelf, in een scherp, bijna irreëel licht, of in de duisternis. Maar net daaruit komt de cinemasfeer van de foto’s van Mazzoni voort, uit die middenpositie, uit die onvoorspelbare schemerzijde die het banale van gedaante verandert, of beter, geheel vervult: een vertrouwde omgeving, maar met een kloof, een ‘onrustwekkende vreemdheid’ met duistere grenzen, het vermoeden dat het echte leven elders ligt en dat elk beeld enkel geestelijk is… De werkelijkheid lijkt te beschikken over haar eigen dubbelganger of tegenhanger, de waterspiegel lijkt in rechtstreeks contact te staan met de bodem van de waterput, zoals in bepaalde films van Bergman, van Lynch, van Antonioni. En men verwacht dat er, vanuit een duistere hoek of het verwarde struikgewas, plotseling een hand opduikt die een revolver aanspant, een verwilderde overlevende op zoek naar een onrechtvaardig verworven identiteit, tennisspelers die een onzichtbare bal zoeken, of, en dat is het toppunt van het ongewone, een gewoon gezicht dat uit een bontmantel opduikt. Het beeld zal vanaf dan enkel spectaculair zijn in functie van wat onze verbeelding eraan toeschrijft. (…)


Dit werk is daarom echter niet referentieel. Het vormt een wereld met een opmerkelijke innerlijke samenhang, waar ogenschijnlijk een absolute rust heerst, maar waar zachte storende geluiden opborrelen, tussen het proza van het asfalt en het geruis van het gebladerte dat lichtjes in beweging wordt gebracht door de wind. Misschien hartkloppingen en enkele kleurtrillingen. Maar vaak afspiegelingen en doolhoven van een te moderne eenzaamheid, van een dominerende onrust.

(Emmanuel d’Autreppe, fragment uit het voorwoord, ‘Zones’, éditions Yellow Now, 2009.)


<< précédent | retour à la liste | suivant >>